Waar Dylan laatst al wat postte over de controverse rondom Onyx Storm… Zal het niemand verbazen dat ik een van de mensen was die op 21 januari vol enthousiasme haar exemplaar ophaalde bij de lokale boekwinkel. Niet om middernacht (want de wekker ging rustig om 07.00 voor werk), maar wel op de dag van de release. Ik had eigenlijk een special edition besteld, maar het pand in Amerika was ondergesneeuwd en ik ging toch niet misschien wekenlang Booktok ontwijken om maar geen spoilers te zien? Natuurlijk niet. Dus ik heb terplekke mijn pre-order van de special edition geannuleerd, een reguliere hardcover afgerekend en ben thuis meteen gaan lezen. Zoals altijd: als je verder leest, bestaat er een kans dat je spoilers krijgt. Doe dat dus op eigen risico.
Ik heb zowel Fourth Wing als Iron Flame aan het begin van 2024 gelezen… en zoals heel veel anderen vond ik een reread niet nodig. En zoals heel veel anderen… heb ik daar best spijt van. Ik moet namelijk eerlijk toegeven: aan het begin had ik best wat moeite met in het boek komen. Er waren ZO veel namen en ik had echt even moeite met al deze personages te onthouden of überhaupt te herinneren. Wie? Wat? Waar? Wanneer? Ik wist het aan het begin echt niet. Wat ik wel echt enorm waardeerde, was het lijstje met namen van de personages, hun draken en hun signets. Zoals ik al zei: ik heb het niet herlezen, dus ik was veel kwijt. Of misschien heeft Imogen haar signet wel gebruikt, wie weet.
En ineens zat ik er wel middenin. Er was misschien ook veel aanvullende wereldopbouw nodig, want de gewone schooldagen (voor zover die daar überhaupt normaal zijn) zijn wel een beetje voorbij hè? Toen ik eenmaal een beetje geland was in alle namen, vloog ik er doorheen. Het overgrote deel heb ik gelezen bij een vriendin op de bank en des te spannender het werd, des te meer ik ook fysiek in het boek probeerde te kruipen. Wat een achtbaan uiteindelijk.
Soms stopte de achtbaan ineens. Ben ik blij met het feit dat de achtbaan stopte voordat er een hele heftige looping kwam die in een mental breakdown had geresulteerd? Ja, maar ook: nee. Ik denk dat ik echt keihard had gehuild hoor, als Mira het niet overleefde, maar ik ben zo benieuwd naar wat haar dood voor het verhaal had betekend. Nu was het toen ook zonder dat ze overleed al spannend genoeg, maar goed. Sloane die als een soort van “tussenpersoon” fungeert om kracht van Dain naar Brennan door te kunnen leiden? Ik zat echt samengevouwen in mijn boek. En sowieso Dain en Sloane op dat moment? Chef’s. Kiss!!
“Eyes here,” Dain says, and Sloane looks his way. “Pull from the excess you feel in me, and push to the deficit in him. You’re not a weapon of destruction. You’re not venin. You’re the artery power chooses to flow through. You’re life.”
Dat brengt me sowieso bij Dain. Ik vond hem zo onwijs veel fijner in dit boek. Voorheen heb ik me soms best boos om hem gemaakt, maar nu… nouja, die woede was aan het eind van Iron Flame al een heel stuk minder, maar in dit boek zien we hem echt duidelijk groeien. En dat terwijl hij niet eens extreem veel in beeld is. Het is zo duidelijk dat hij zich in wil zetten voor het goede, in plaats van hetgeen dat zijn vader er eigenlijk bij hem heeft ingestampt. Het lijkt me zo lastig om daar tegen in te gaan, maar hij doet het toch.
Ik kan echt op nog heel veel dingen ingaan, maar dan zitten we hier volgende week nog. Zoals ik zei: een achtbaan. De verhaallijn over Andarna? Haar vertrek (en terugkomst)? Als je je het dan hebt over een achtbaan en gebroken hart… om nog maar te zwijgen over het eind. Welke broer? Hoezo? Wat is er in die twaalf uur gebeurd en wanneer komen we daarachter?
“Do. You. Still. Love. Me?” I enunciate every word and lean right into his space just to prove that I’m not intimidated by him. He cups the back of my neck and pulls me within inches of his face—close enough to kiss.
“I could reach the rank of Maven, lead armies of dark wielders against everyone we care for, and watch every vein in my body turn red as I channel all the power in the Continent, and I would still love you. What I did doesn’t change that. I’m not sure anything can.”
Wat ik misschien het mooiste vind (en wat ik ook van veel andere lezers terugzie): heel dit boek is gewoon haast een liefdesbrief van Xaden aan Violet! Het is zó duidelijk dat hij van haar houdt en hij doet dat zo luid en duidelijk.
