Ik denk dat to be read bij mij al even niet meer het enige is waar TBR voor staat: inmiddels staat het evengoed voor to be reviewed. De laatste weken zat ik – helaas – naast met mijn neus in de leesboeken, ook in de studieboeken. Beide TBR stapels groeiden dus, maar aangezien schrijven over wat ik heb gelezen toch echt een stuk leuker is dan werken aan mijn samenvatting voor mijn tentamen van over drie weken… Is het toch echt tijd voor mijn review van Consider Me van Becka Mack. En wederom: spoilers hieronder, gok ik zo.
Consider Me wisselt van point of view tussen Carter en Olivia. Carter is een reformed playboy. Of ja: dat is ‘ie dankzij Olivia (de beste vriendin van de vriendin van zijn beste vriend. Dat… zijn veel woorden. Bestie van de vriendin van zijn bestie, dus). Beste man was verkocht zodra hij haar zag. Soms vind ik dat een tegenvaller in een boek (of in elk geval een minpunt), maar hierbij totaal niet. Waarom? Kan ik niet eens uitleggen. Ik zweer het je, ze stoppen iets in die boeken hoor. Het is ook gewoon schattig, hoe hard hij zijn best voor haar doet. Niet eens alleen voor haar. Ook voor haar nichtje, bijvoorbeeld. En Olivia… ja meid, je kunt wel proberen te doen alsof je niet nieuwsgierig bent, maar dat is alles behalve overtuigend.
Het is een boek dat vooral character-driven is, maar dat maakt mij echt niet uit. De groei van de personages, de communicatie… Ook is het een boek waarin niet alleen de MMC en FMC top zijn, maar ik was ook gewoon oprecht dol op alle personages. Oké, behalve Courtney, maar laten we eerlijk zijn… ze is nou ook niet bepaald erin geschreven om van te houden, toch? Als we die meid even wegdenken, is er geen enkel personage in dit boek waar ik niet dol op was. De teammates van Carter, de beste vriendin van Olivia (en hun vriendschap!), de families van zowel Carter als Olivia (vooral haar broer die zich graag voordoet als beschermende broer, maar stiekem een grote fan is)… om nog maar te zwijgen over Hank. En dan hoe hij en Olivia het met elkaar kunnen vinden (en kunnen connecten over hun liefde voor smut).
Carter houdt van de mensen in zijn omgeving en dat doet ‘ie luidruchtig. Misschien is dat ook een reden dat ik zo genoot van dit boek. En dan heb je zijn wellicht wat stoere buitenkant, maar als je dan ziet hoe veel ‘ie van mensen houdt en hoe veel verdriet hij van binnen voelt… Oh man. Daarnaast ben ik denk ik gewoon een sucker voor romances.
“She’s like…waking up on Christmas morning when you’re three years old and you finally understand what it’s all about. She’s the moment the rain stops and the sun comes out, lighting up the sky with color, and everything smells new and fresh. She’s the first skate on a frozen lake, surrounded by snowy mountains and pine trees and the freshest breath of air. She’s rolling over in the middle of the night, pulling that warm body into yours and curling around it, and everything’s just right.”
Die quote ook! Niet om zoetsappig te zijn hoor – maar dat is precies wat ik wel ga doen – dat is hoe ik me (ja, ook na tien jaar) nog altijd over Dylan voel en misschien wel de reden dat ik zo geniet van boeken met zulke liefdevolle MMC’s: omdat ik zelf ook enorm gelukkig ben met een lieve vriend (die zichzelf soms ook wel eens de MMC zal voelen…).
Naast heel veel lofzang heb ik – ja ja – ook een paar punten van kritiek, al klinkt dat wat zwaar. Dit is wederom een boek waarin het een half persoonlijkheidskenmerk is dat de FMC klein is, alsof dat dan bijzonder is. Geeft me wel in al die vrouwen een herkenbaar iets, maar toch. Daarnaast vond ik de bijnaam die Carter aan zijn uhm… edele deel gaf, erg bijzonder. Maakte dat me daadwerkelijk uit? Nee, niet genoeg.
