Zoals ik al in mijn review van Wildfire zei: ik heb met Sinterklaas zowel Wildfire als Daydream gekregen van Dylan. Ik had natuurlijk tegen hem gezegd dat ik ze “heus allebei uit zou hebben voor het eind van het jaar”, maar ik moet hierbij toegeven: ik heb mezelf verbaasd. Ik ben er 13 december aan begonnen en de 17e was hij al uit. Nu lees ik sowieso vrij snel, maar dit vond zelfs ik snel. Volgens mij zegt dat al genoeg over hoe ik in het boek gezogen was, maar goed. Hierin neem ik jullie dus graag mee over mijn mening over Daydream – ik denk mijn favoriet van de drie. En wederom: wil je geen spoilers, klik dan weg.
Daydream volgt het verhaal van Halle en Henry. Aan het begin van het verhaal zien we hoe de relatie van Halle met haar ex eindigt (gelukkig maar, want haar ex is nou niet echt persé leuk). Henry daarentegen heeft de rol van aanvoerder van het hockeyteam overgenomen, iets wat veel verantwoordelijkheid vraagt. Halle heeft een passie voor schrijven, iets wat heel mooi terugkomt in hun verhaal. De tropes die in dit boek verwezen zijn, zijn ook echt heerlijk. Er is fake dating, er is opposites attract, er is tutoring.. En girlhood. Er zijn zelfs regels voor het fake daten, maar tsja – regels zijn er om gebroken te worden, toch?
Zoals gezegd eindigt de relatie tussen Halle en haar ex (Will) aan het begin van het boek. Will is hierin een echte asshole: Halle is niet aan de dingen toe die hij van haar wil. Het is duidelijk dat het Halle niet bepaald veel doet, maar ze heeft als oudste dochter die er altijd voor iedereen is (wat andersom nogal wat te wensen overlaat) wel genoeg aan haar hoofd. Hoewel Halle dus niet persé veel verdriet voelt over het feit dat Will weg is, zien we vooral dat ze het lastig vindt dat ze wel een romantisch verhaal wil schrijven, maar op dat gebied zelf weinig ervaring heeft.
Henry kennen we natuurlijk al vanuit Icebreaker – een boek waarin ik me al enigszins in hem herkende. Die herkenning kwam in dit boek alleen maar meer naar boven. Hij is aanvoerder geworden van het hockeyteam (want Nate is weg), hoewel hij niet persé stond te springen om die rol. Het zorgt ervoor dat hij verschillende ballen hoog moet houden, een soort jongleren met prioriteiten. Daarnaast moet hij natuurlijk ook zijn studie bijhouden en zoals iedereen vast weet: soms zijn er vakken die je weliswaar moet halen, maar die gewoon ongelooflijk moeilijk zijn (en die je eigenlijk helemaal niet wilde volgen, maar ja – te laat inschrijven heeft soms vervelende gevolgen). Het vak dat hij nog moet halen heeft Halle al wel afgerond. De twee leren elkaar eerst kennen bij de bookclub waar Henry samen met Aurora heengaat, en al snel sluiten de twee een soort van deal: Halle helpt Henry met het behalen van zijn vak en Henry helpt haar met het opdoen van romantische ervaringen (zoals dates) zodat zij dat beter in het boek dat ze schrijft kan verwerken. Voor het fake-daten zijn regels; de belangrijkste daarvan is niet verliefd worden. Ik kan je uit ervaring zeggen: doen alsof je elkaar leuk vindt, fake-daten of hoe je het ook wil noemen… grote kans dat je uiteindelijk tien keer zo hard valt.
“What would you do? If you wanted to charm me?”
“I’d tell you how fucking beautiful you are. That when you laugh I want to listen to it forever. I’d tell you that when I daydream, I think of us. And all the things I want us to do. And all the things I want to do to you.”
“I think that would definitely work.”
Daydream is een boek waar ik van begin tot eind enorm van heb genoten. Ik vind zelf dat dit boek meer op de ontwikkeling van de personages dan op het plot was gericht, al leken die twee soms hand-in-hand te gaan. Het voelde voor mij (misschien vanwege de enorme herkenbaarheid) heel anders dan de eerdere twee boeken in deze reeks, maar toch.
Zo is het enorm duidelijk dat Henry neurodivergent is. Nee, hij heeft geen officiële diagnose (Hannah Grace is er in de brief aan het begin van het boek ook best duidelijk over dat die er niet komt), maar dat maakt het niet minder duidelijk. Ik herkende mezelf als AuDHD girlie er enorm in, en dat is misschien waardevoller dan of een personage wel of geen diagnose krijgt. Ik vond het verfrissend dit zo terug te zien in een boek en ook het begrip vanuit Halle voor zijn problemen met zijn focus deed me zo onwijs goed. De verantwoordelijkheden zoals die van Henry jongleren is al lastig zat, laat staan wanneer je brein – je hele manier van denken en zijn – dat verder bemoeilijkt. Ook zijn moeite om contacten te onderhouden en de behoefte om zichzelf soms echt even helemaal af te zonderen om de puinhoop in zijn brein te ontrafelen is erg herkenbaar (al ben ik nooit helemaal van de radar gegaan). Daarnaast herkende ik mezelf ook enorm in de neiging van Halle om anderen te pleasen. Ikzelf worstel daar ook enorm mee; ik zet graag de ander boven mijzelf, want als de ander tevreden is, dan doe ik het goed – toch?
De liefde tussen het tweetal was voor mij ook erg duidelijk – Halle had duidelijk iemand nodig die haar zag voor wie ze is, in tegenstelling tot iemand zoals Will. De spice in dit boek was (qua hoeveelheid) aan de lagere kant, maar daarom niet minder goed. Echter denk ik dat als dit meer fade-to-black was, het nog steeds heel goed was geweest. Het is zo zichtbaar hoe ze langzaam maar zeker voor elkaar vallen en dat was al een enorme reden om te blijven lezen. Maar in dit boek is niet alleen ruimte voor romantische liefde en misschien is dat wel een andere reden dat ik zo van dit boek genoten heb. De vriendschap tussen Henry en zijn teammates (en Stassie en Aurora!) komt enorm duidelijk naar voren, maar misschien genoot ik wel nog het meest van hoe Halle hier eindelijk haar meidengroep vond. Waar ze vroeger eigenlijk vooral met mensen bevriend was omdat die met haar ex bevriend waren, heeft ze hier eindelijk haar vriendinnengroep gevonden. Niet dat dat een vereiste is voor een gelukkig leven, maar ik vind het zo mooi om dat te zien. Mensen die haar successen toejuichen, die aan haar kant staan… dat verdient toch iedereen?
