In december vierden we met de familie van Dylan Sinterklaas. De kleine kinderen kregen cadeautjes van de goedheiligman zelf en de volwassenen hadden lootjes getrokken. Ik had het geluk dat Dylan mijn lootje had, dus ik had de luxe om zelf mijn cadeaus uit te kiezen. Alles behalve subtiel liep ik naar de tafel met Booktok-boeken bij onze lokale boekhandel Dekker van der Vegt in Nijmegen en de Sint (uh, de partner, dus) besloot me te verwennen met zowel Wildfire als Daydream van Hannah Grace. In deze recensie zal ik jullie meenemen in mijn mening over Wildfire, maar klik hier als je wil lezen wat ik van Daydream vond! Ook hier geldt overigens: wil je geen spoilers, lees dan dus niet verder. Je bent gewaarschuwd.
Nadat ik de boeken van Dylan kreeg, vertelde ik hem al zeker te weten ze allebei voor het eind van het jaar uit te hebben. Het was toen 1 december… En naast het lezen werk ik 28 uur en studeer ik daarnaast ook nog zo’n 12-20 uur per week (een ruim gemiddelde). Ik ben er op 2 december aan begonnen en op 13 december was het boek uit. Helaas heb ik het hier toch echt wat minder goed bij weten te houden qua stickers, maar hier werd ik ook echt ingezogen.
Net zoals bij Icebreaker, was ik hier zó snel gehecht aan de personages en las het boek heerlijk weg. Het waren natuurlijk deels al bekenden – Russ kwam immers al voor in Icebreaker en daar was ik ook al dol op hem. Het boek speelt zich in hele andere setting af; eentje waarbij de sport aanzienlijk minder centraal staat. Hoewel Russ en Aurora elkaar op een feestje leren kennen (…en elkaar daar ook op een uhm, iets intiemere manier leren kennen), komen ze elkaar opnieuw tegen op een zomerkamp (Honey Acres) waar ze allebei deel uitmaken van de leiding. Beiden zijn ze daar om verschillende redenen die eigenlijk op hetzelfde neerkomen: even weg van de moeilijkheden vanuit thuis. Waar Russ worstelt met de gokproblemen van zijn vader, wil Aurora gewoon weg uit de schijnwerpers, weg van de aandacht. Het boek is een behoorlijke slow-burn en het kamp heeft vrij strikte regels over hoe het personeel met elkaar omgaat. In elk geval valt hetgeen het tweetal van elkaar wil, daar zeker niet onder. Russ wil zich maar wat graag aan die regels houden, uit angst ontslagen te worden. Maar lukt dat ook?
Nouja… eerst wel. De slow-burn van dit boek is zo goed geschreven. Natuurlijk kan je er vergif op innemen dat ze samen eindigen, maar dat doet niks af aan hoe leuk het is. Ja, er is sprake van miscommunicatie hier en daar, maar in mijn ogen maakt dat het eigenlijk alleen maar echter – iets waar ik in Icebreaker ook enorm van genoot. Russ en Aurora zijn zich ook juist van die gebreken in hun communicatie bewust en proberen daar actief aan te werken. Het is wel duidelijk dat veel van die communicatieproblemen voortvloeien uit hun interne worstelingen vanuit hun jeugd, maar ook dat is iets dat ze personages en hun onderlinge relatie alleen maar echter doet aanvoelen.
Ook de andere personages voelen “echt” aan. De ontwikkelingen tussen Russ en zijn vader en de momenten waarin je ziet dat hij JJ om advies vraagt over hoe om te gaan met zijn gevoelens voor Aurora, laten veel zien over Russ als persoon en aan de andere kant is de vriendschap tussen Aurora en haar beste vriendin bijna voelbaar. Daarnaast is het zo duidelijk hoe dol Jenna (die toen Aurora klein was juist de leiding had op het kamp) op Aurora is.
Iets dat mij persoonlijk erg raakte, is de drang naar validatie en bevestiging van Aurora. Het is iets waar ik zelf ook enorm mee kan worstelen en het was zo onwijs fijn om dat stukje herkenning te vinden in dit boek. Ik herkende mij in veel van haar – ook in haar liefde voor lezen. Op een gegeven moment zegt zij iets dat ik zó diep van binnen voelde:
“I love stories about people I don’t know, and places I haven’t been to. I’ve lived a thousand lives between a thousand pages, but no story, no life, no page has ever made me as happy as you do, Russ Callaghan.”
Ik denk dat de introductie van deze review al genoeg aangeeft over waarom ik deze quote zo voel, toch?
Daarnaast was de spice ook hierin weer goed geschreven (dus nee: ze hebben zich inderdaad niet aan de regels gehouden) en maakte het stukje forced-proximity de spanning die daarbij kwam kijken, misschien alleen maar groter. De hoeveelheid spice was wel minder dan in Icebreaker, maar dat maakte het voor mij echt niet minder leuk.
